![Водгук На Верш Слуцкія Ткачыхі Водгук На Верш Слуцкія Ткачыхі](http://labadzenka.by/wp-content/uploads/2013/07/paulinka.jpg)
BY звярнуўся да вядомых асоб і папрасіў іх пачытаць вершы Павел Латушка прачытаў вершы “Зорка Венера” і “ Слуцкія ткачыхі ”.
Верш 'Слуцкiя ткачыхi” — адзiн з лепшых творау гэтага цыклу. У iм уваскрашаецца далекае феадальнае мiнулае Беларусi, паказваецца паднявольная праца слуцкiх ткачых у час прыгону. Вобраз Васiлька набывае у вершы абагульняючае значэнне. Водгук на верш Максіма Багдановіча " Слуцкія ткачыхі ". Максім Багдановіч нарадзіуся у Мінску у 1891 годзе. Раннія дзіцячыя гады правёу у Гродна, пасля.
Вершы пра Беларусь. Чую я як Радзiма кахае. Зоры ў небе начным зiхацяць. I гаворку вядуць мiж сабою. Дзе ў высi бяздоннай ляцяць. Мае думкi ўсьлед за табою. Вецяр моўчкi кране валасы,Свежым подыхам дзьмухне ў твар.
Не запамятаваць мне красы,Якiм Бог надзялiў твой абшар. Сьпевы птушак абудзяць душу,Месяц высьвяцiць шлях на вадзе.
- Водгукі на вершы беларускіх паэтаў · Галоўная · Дадаць Водгук на раман Уладзіміра Караткевіча "Каласы пад сярпом тваім". Асноўныя праблемы і.
- З'явіліся вершы 'Кніга', 'Слуцкія ткачыхі', 'Перапісчык'. Верш 'Слуцкія ткачыхі” — адзін з лепшых твораў гэтага цыклу. У ім уваскрашаецца далекае феадальнае мінулае Беларусі, паказваецца паднявольная праца слуцкіх ткачых у час прыгону.
Цераз лес я сьцяжынку знайду,Што да Немана хутка вядзе. Там убачу, як у вадзе. Месяц з зорамi лёгка лунае. Толькi там i болей нiдзе! Чую я, як Радзiма кахае..
Санет. Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,Над хвалямі сінеючага Ніла,Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла: Ў гаршку насення жменю там знайшлі. Хоць зернейкі засохшымі былі,Ўсё ж такі жыццёвая іх сіла. Збудзілася і буйна ўскаласіла.
Парой вясновай збожжа на раллі. Вось сімвал твой, забыты краю родны! Зварушаны нарэшце дух народны,Я верую, бясплодна не засьне,А ўперад рынецца, маўляў, крыніца,Каторая магутна, гучна мкне,Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца. Зямля з блакiтнымi вачамi. Зямля з блакiтнымi вачамi - Раздолле рэчак i лугоў! Тут называюць Васiлькамi. На Беларусi хлапчукоў,Звiняць крынiцы, як цымбалы,Сцяжынкi свецяць у лясах.
Палі, узгоркi, перавалы - Прасторны шлях, далёкi шлях! Краiна славы партызанскай,Краіна міру i даброт! Ты - наша гордасць,Наша казка,Як сонца, шчодры твой народ.
Твае сыны,Твае унукі,Мы любiм гул тваiх бароў.І рэкi цягнуцца, як рукi,Да цёплых, верных рук сяброў. Варта ў крылы паверыць свае.. Варта ў крылы паверыць свае,Трэба ў крылы свае паверыць,А нам смеласці ўсё не стае,Каб свой край на свой лёт перамераць. Крылы нашы — для радасці, мар,Крылы нашы — для працы і свята.
Крылы — лішнія, крылы — цяжар,Калі ў іх не верыш зацята. Крылы ціснуцца пудка к спіне —I адкуль сарамлівасць такая? Хто, як ветразі, іх развіне? А Радзіма чакае, чакае.. Каб пад намі зямля паплыла,Каб вятры захадзілі над намі, —Трэба верыць у сілу крыла. I абняць Беларусь крыламі! О, край родны, край прыгожы!
О, край родны, край прыгожы! Мілы кут маіх дзядоў!
Што мілей у свеце божым. Гэтых светлых берагоў,Дае бруяцца срэбрам рэчкі,Дзе бары- лясы гудуць,Дзе мядамі пахнуць грэчкі,Нівы гутаркі вядуць; Гэтых гмахаў безгранічных.
Балатоў тваіх, азёр,Дзе пад гоман хваль крынічных. Думкі думае прастор; Дзе увосень плачуць лозы,Дзе вясной лугі цвітуць,Дзе шляхом старым бярозы. Адзначаюць гожа пуць? Сымон- музыка"Радзіма.
Над краем старажытным. Сёньня хмары,І клёнаў золата. Спакою не дае. Умольны погляд свой. Ськірую ў неба- маруІ папрашу у Бога. Шчасьця для Цябе,Мая Краіна,Я на ўсё гатовы,Міну ўсе перашкоды і ману,Бо, калі жыць,Дык жыць дзеля Радзімы,А калі не - Нашто наогул Быць?!
Адчуванне. Як дзіуны край прыгож для гэтай красаты,Ты адчуваешь тут сябе як дома,Пабуць ты на імгненне у цішыні,А то не чуу тут зовау ты прыроды,Не чуу, дажджу які бывае цеплым ці халодным,Не чуу, ты шэлест лісцеу, гукау птушак,Не чуу, не бачыу гоману крыніцы,Не забывай ніколі цішыні,Бо іменна яна дае нам думкі. Ягор. Запаветнае. Да роднай зямліЯ навечна прырос. Карэннямі сосен усіх. I бяроз. Як вецер у буру. Б'е ў вокны і дах,Так сэрца маёНеспакойна ў грудзях. Як ранне вясноюІскрыцца расой,Так нівы я ў горы.
Абсыпаў слязой. Як шчасце між бору. Пабачыць мой зрок, —Здаецца, ўздымаюся. Я да аблок. Тады заспяваю,Забыўшы бяду,I, як па вясёлцы,Да сонца іду. Дарагая Беларусь.
Слаўлю я свой край любімы,Незгасальную зару. Як ты сэрцу майму міла,Дарагая Беларусь! Залацістыя прасторы,Незлічона ясных зор,Рэкі ціхія, азёры,Галасісты шумны бор! Ты нас ласкай атуліла,I я ў шчасці гавару: Як ты сэрцу майму міла,Дарагая Беларусь!
Не магло мне і прысніцца,Як ты, родная, ўзрасла. Паглядзі, твая сталіца,Быццам казка, расцвіла. Наша радасць, наша сіла,Дзе для ўдзякі слоў збяру? Як ты сэрцу майму міла,Дарагая Беларусь! Зямля Беларусі! Зямля Беларусі! Бары і дубровы. Жытнёвае поле,Шаўковы мурог. У промнях рабіны.
Заход вечаровы,Што клёкат буслоў —Ручаёў пералівы,І ў шумных прысадах. Стужкі дарог. Дзяўчына з вачыма крыніцы.. Дзяўчынка з вачыма крыніцы - Чаруе, як верш, успамін,Як подых радзімай зямліцы,Адкуль я пачатак набыў. З вачамі, нібыта аконцы,І поглядам, быццам санет,Зіркне - і даруе свет сонца,А голасам - звон- благавест! Дзяўчына з вачамі крыніцы,І постаццю белых бяроз - Надзей родны кут: прытуліцца,І вызначыць спадчыны лёс.